Writing-Contest #1

[Luna]

Hier de eerste schrijf wedstrijd.
Schrijf een verhaaldat heeft te maken met fantasie en duisternis.

1e prijs: 50 IDP
2e prijs: 30 IDP
3e prijs: 15 IDP
Troostprijs: 10 IDP


Alleen je verhaal posten. Nog geen reacties plaatsen, dat komt erna.

[Laetitia]

1 vraagje, hoe lang moet dat zijn?

Edit Ice: Niet schrikken, er is niets fout met je post, maar ik wilde ook even een vraag stellen en zo gaat dat beter, dan hoef ik niet een nieuwe post te maken. Ik ben bezig, maar dat gaat tamelijk lang duren. Hoe lang heb ik?



Luna: Slim Ice. Je mag zelf kiezen hoe lang het wordt. Maar maak het niet te kort. Ik geef iedereen nog een week of twee. Liefst al over een paar dagen, maar dat redt niemand.

[Luna]

Dit verhaal is Titelloos.

Jenny keek op haar klok, 11 uur al. Ze zat beneden, een boek te lezen over heksen. Ze was er zelf een, ze deed aan rituelen enzo, en geloofde er in.

Dagboek. Bladzijde 1. Vrijdagdagavond.

Ik ben Jenny, vrienden noemen me Jen. *kuch* Met vrienden bedoel ik dan vrienden van internet..

Ik ga maar wat rituelen doen,het is weer volle maan. Ik houd er echt van. Me vrienden Mensen op school vinden het raar, en zeggen dat het grote fantasie is uit sprookjes. Ik heb er niks van gezegd dat ik het doe, echt niet. Ik zou gek zijn. Ze vinden me al raar, en dat alleen omdat ik niet als hen ben. Ze lachen me soms uit omdat ik anders ben, ik haat het. Een keer heb ik gereageerd: 'Dat jullie allemaal hetzelfde zijn is pas humor!' Nou, dat was het.. Vanaf die dag pestten ze me. Maar tegelijk doen ze net alsof ze me beste vrienden zijn.. Tuurlijk, ik was gelijk ook een stuud, en dat was handig, kon je zo lekker van overschrijven. Pff, ik haat hen. Nou, ik duik weer in de wereld van Wicca en heksen, verlaat even de tering wereld.



Ze pakte de kaarsen die ze vandaag stiekem had gekocht van d'r eigen geld uit haar kast. Met een aansteker stak ze ze aan. Ze zette de 4 zwarte kaarsen om zich heen. Ze ging helemaal op in concentratie...

Dagboek. Bladzijde 2. Zaterdagmorgen.

Het was goed gegaan, gisterenavond. Maar goed, ik was na de ritueel in slaap gevallen, op de grond. Toen me moeder kwam zag ze de kaarsen, en vroeg wat er in hemelsnaam was gebeurd. 'Eh, ik heb de kaarsen van een vriendin gekregen.. ik heb ze even aangehad.. En ben toen in slaap gevallen..' Me moeder trok een gezicht van: Yeah, right.. Maar liep toen gelukkig weg. Zo was ze nou eenmaal, ze was geen zorgmoeder. Ik mocht eigenlijk gewoon alles. Het enigste wat ze voor me deed was eten maken. En om de maand kreeg ik dan kleedgeld, kon ik zelf kleren gaan kopen. Nou, ik vind het best...


Jenny was net gestopt met schrijven, en draaide zich om. De kaarsen.. Ze liep er naar toe en zetten ze in de kast. Haar wicca-boek duwde ze gauw onder haar kussen. Zo, dat zal niemand vinden..
Ze liep naar beneden, en ploftte bij de eettafel op een stoel neer. Haar moeder en broer waren stil, haar vader.. Nou ja, die was er niet meer. Maar dan ook echt niet, hij was gestorven. Hartstilstand.
Jenny at haar boterham op. En ging weer terug naar boven, het was stil gebleven tijdens het eten. Ze ploftte neer op haar bed. Ze haalde het boek onder haar kussen vandaan, en ging erin lezen....


Ze keek weer op haar klok. Oh god, 5 uur. En ja hoor, haar moeder riep haar al.

Dagboek. Bladzijde 3. Zaterdagavond.

Wat een dag. Een stille dag. Er waren maar een paar woorden gewisseld tijdens het avondeten. Maar dan alleen vragen of je iets aan kon geven. Gelukkig heb ik mijn dagboek, en Wicca. Het is het enigste wat ik heb..



Het was 10 uur. Jenny had al gedoucht, ze besloot te gaan slapen. Ze was moe.

Ineens zag ze wat. Haar enigste vriendin.. die een paar steden verder woonde. Ze had haar ontmoet via het internet. Het was de enige die ze kon vertrouwen, en bovendien net als haar was. Er kwam een donkere gedaante aanlopen. 'Nee..'Zei het meisje. Toen was het stil, de gedaante liet haar los, zodat ze op de grond viel.

Langzaam opende ze haar ogen. Het was donker, té donker om iets te zien. En bovendien benauwd. Ze probeerde zich te bewegen, maar ze lag vast. Nee niet vast, in een kist! Jenny klopte op de bovenkant. 'Help!!!' Ze snakte even naar adem. Waar, wat, hoe? Ze probeerde met haar handen de kist open te schuiven, het lukte. Opluchting. Maar, waar was ze?
Ze was in een kamertje, op de deksel van de kist stond: Jenny.
Er brandden wat kaarsen, verder was het donker. Langzaam ging de enigste deur open. Er stond een gedaante. Jenny zei niets, keek alleen niet begrijpend. 'Je bent dus eindelijk wakker.'De gedaante, die een jongen bleek te zijn liep naar haar toe. 'Wat?' Zei Jenny, nog steeds niet begrijpend wat er was. De jongen grijnsde. 'Jij..' Zei ze terwijl ze weer naar adem snakte. 'Ja..Ik.' Grijnsde hij weer. 'Ik doe je niets ergs.. Ik wil gewoon..' Langzaam boog hij naar Jenny's nek. Jenny zei niets, ze was in een soort trans.. 'Nee..Jij gaat niet..dood. Dat was alleen die vriendin van je..' Jenny voelde steken in haar nek. Het deed zeer, hij beet haar. De jongen trok zich langzaam terug en grijnsde nogmaals, terwijl Jenny aan de wondjes voelde.'Nee Jenny, jij bent mijn vriendin.' Zei hij, en langzaam verdweent 'ie...


Jenny schoot overeind, en keek zoekend in het rond. Het was een droom geweest.. gewoon een droom..
Ze sprong uit haar bed en rende naar de spiegel. Ze moest het zeker weten. Ze deed haar pyjama wat weg...



Dagboek. Bladzijde 4. Maandagmorgen.
Me vriendin.. Nee! Ze was dood.. Overleden aan een hartstilstand net als me vader..Ik ben de enige die weet hoe het echt is gegaan, en het levende bewijs..



Yup, dit verhaal heb ik al een tijdje. Maar dat maakt niet uit voor een contest. Ook mag de leider van een 'contest' gewoon meedoen. De leider gaat niet oordelen, maar de leden. [Als ze stemmen.]

[Ice Melody]

Waarschuwing: NOG NIET AF! Dit post ik hier alvast omdat ik anders over heel lange tijd nog niet klaar ben omdat ik het overtypen uitstel. Zo moet ik me er wel aan houden. Dit is dus het voorstuk, het begin, en nog maar een minuscuul tekstje van het geheel.

Het was donker op een stille nacht en alle sterren leken van de donkerblauwe hemel te zijn verbannen. Het was een van die nachten waarop je alles zou verwachten behalve de eindeloze slaap, maar alleen als je genoeg fantasie bezat. En ergens op de wereld was iemand die zo dacht. Een meisje, mooi en jong als een roos en triest zoals de nacht om haar heen. Gesteund door muziek, maar verbannen door haar medemensen. En vragend, vragend waarom. Maar wie moest zij vragen als niemand haar wilde antwoorden? En waar zouden haar antwoorden dan moeten liggen? Haar keuzes stonder vast en zouden nooit veranderen. Zij had gekozen voor een gevangenis, en die gevangenis was haar eigen kamer, waar zij zich ook nu bevond. Wakker. Haar ogen waren gesloten, maar bevatten geen slaap. Haar pogingen om te verdwijnen in de donkere nacht bleven ongeslaagd. Ze zuchtte, deed haar ogen maar weer open en knipte het licht aan. Waarom kon zij de slaap niet vatten nu ze die zo hard nodig had?De wist wel waarom, diep in haar hart. Omdat iedereen haar haatte. Omdat iedereen haar kapot wilde maken. En dat verlangen groeide steeds groter, diep vanbinnen. En het zou worden uitgevoerd, of eigenlijk werd dat al gedaan, tergend langzaam. Somber knipte ze het licht weer uit en liep naar het raam aan het einde van haar kamer. Ze ging op de vernsterbank zitten, en keek naar buiten. Ze legde haar hand tegen het raam. Een traan viel langs haar wang. "Waarom," fluisterde ze, "Waarom?" Ze keek naar de maan, alsof die het antwoord zou weten. En wederom raakte ze het glas aan, alsof ze uit haar eeuwige gevangenis wilde ontsnappen. Maar vluchten was onmogelijk. Er was maar één manier, die zij elke dag gebruikte. De muziek...Bij die gedachte griste ze haar diskman van haar bureau af en stopte het oortje in haar oor. Weer iets dat haar onderscheidde van anderen. Die hadden een mp3-speler. Zij had een diskman. Ouderwets. Net als haar CD's, die meestal origineel waren en niet gedownload. Triestig staarde ze naar het draadje waar het oortje aan zat. Ze had er maar één. Altijd. Ze had nooit twee oortjes. Ze drukte op het knopje om de muziek te starten, en zodra de eerste klanken zich moeizaam voortbrachten door de duisternis, sloot ze haar ogen. Totale duisternis omringde haar nu en ze liet zich meevoeren door de muziek. Een tweede traan rolde over haar wang, gevolgd door een derde en een vierde, die samen hun eindpunt bereikte. Ze kon het niet meer stoppen. Ze wilde het niet meer stoppen. Ze staakte haar pogingen daartoe. Ze staakte haar pogingen tot alles. Alleen de muziek kon pogen de wond in haar ziel te helen, proberen de tranen te laten komen en haar masker te laten wegvallen. Ergens op de grond lag het, aan scherven. Haar masker. Haar hart....Langzaam ging ze liggen. Op de grond, haar gezicht naar de maan. Haar ogen vielen wederom dicht. En eindelijk, met de muziek als hulp, kon ze overdenken wat er was gebeurd.