Post by Ice Melody on Dec 15, 2005 21:05:47 GMT 1
Aurora keek op van haar werk. Ze zag dat iedereen nog druk aan het schrijven was, en pas op de helft was. Zij was al klaar. Misschien zou dat komen doordat Aurora geschiedenis zo leuk vond, ze leerde het zó goed dat ze altijd veel meer wist dan de anderen, en in haar enthousiasme ging ze dan sneller schrijven. Ze leverde haar papier in en pakte haar agenda. Er stonden songteksten in van popnummers, die ze eigenlijk niet zo leuk vond. Ze had een nieuwe band ontdekt, een band met donkerdere nummers, maar ze wist hoe haar klas zulke muziek haatte. Ze zouden haar uitschelden, terwijl ze nu normaal was. Ze keek naar haar shirt. Knalroze, terwijl ze niet van roze hield. Haar broek was wit, ze had liever een spijkerbroek, maar dit was in. Ze wilde niet worden uitgelachen, ze was al raar genoeg vanwege haar naam. Ze schreef piepklein een tekstje in haar agenda van die andere band.
Life is silent as it tears me apart,
everyone hated me right from the start.
I want to be free, now everyone can see,
how fucked up our world is.
De tekst was mooi geschreven, vond Aurora, de muziek klonk mooier dan die dreunen die je kreeg bij rap. En de stem van de zangeres was de mooiste die zij ooit had gehoord. Ze probeerde haar stem ook zo te krijgen, stiekem. Ze deed snel haar agenda dicht toen bleek dat haar beste vriendin ook klaar was. Ze durfde het zelfs haar niet te vertellen. Vriendinnen waren verradelijk. Haar vriendin, met de gewone naam Sanne, gaf haar een briefje.
Heb je al gekozen naar welke school je gaat? Je komt toch wel bij mij op school?
Aurora zuchtte. Het ging weer over de middelbare school. Sanne wist dondersgoed dat Aurora te slim was om het niveau te doen dat zij ging doen, maar ze blééf maar proberen om haar over te halen. Aurora besloot om haar terug te schrijven, nu meteen.
Sanne, het spijt me heel erg, maar ik kan niet naar de school waar jij heen gaat. Ik moet een hoger niveau doen van de leraar, en ik denk ook dat dat beter is.
Ze gaf het briefje snel aan Sanne en keek uit het raam. En toen ging de bel, en ze rende naar buiten. Ze had gehoord dat er in de andere groep acht een meisje was dat ook van de donkere bands hield. Zij werd uitgelachen, maar misschien kon Aurora stiekem even met haar praten. Ze liep naar Sanne. "Sorry, maar ik kan deze pauze niet met jullie mee. Ik zou de juffrouw van de kleuterklas helpen." Dat deed ze wel vaker. "Geen probleem joh! We zien je later wel." Sanne liep weg. Gelukkig, daar was ze vanaf.
Aurora liep ongezien snel langs het groepje uit haar klas, en daar zag ze haar zitten. Aurora wist haar naam niet, maar liep op haar af. "Kom mee," zei ze, "Snel." Het meisje volgde haar een beetje angstig, en Aurora snapte dat ook wel. Ze gingen het plein helemaal af en Aurora ging het meisje voor in de bosjes. "Sorry dat ik zo op je afkwam, maar ik wil het ergens over hebben. Ik vind donkere bands ook mooi, maar ik ben bang dat ze me uitlachen." Het meisje keek haar een beetje raar aan. "Dus jij durft niet voor je eigen muzieksmaak uit te komen? Dat is wel heel erg! Misschien nog wel hopelozer dan ik..." Aurora had medelijden met het meisje. Zij kon er ook niets aan doen dat ze was zoals ze was. "Wat is je naam eigenlijk?" Vroeg Aurora. Het meisje keek haar een beetje angstig aan. "Valentia," zei ze zacht. "De stomste naam die er bestaat, hij is echt raar." "Ik heb ook geen gewone naam hoor. Ik ben Aurora." Het meisje lachte. "Toch vind ik jouw naam niet lelijk," zei ze. "Ik vind Valentia ook geen lelijke naam." Ze lachten nu allebei. Dat meisje was helemaal niet eng, zoals mensen vaak zeiden. Ze was heel aardig. Ze droeg zwarte kleren, en was, net als Aurora, helemaal niet lelijk. Haar haren waren zwart geverfd en nu pas viel het Aurora op hoe mooi ze dat vond. Toen keek ze om zich heen. Stik, ze zaten echt in de bosjes! "We zitten hier wel op een rare plek hé?" Zei Aurora. "Ja, ik denk dat we nu voortaan de bosjesmannen zijn." Weer moesten ze lachen. "Kom anders een keer bij mij langs!" Stelde Aurora voor, en ze besefte dat ze zich er helemaal niet voor schaamde. "Ik heb net een leuke band ontdekt, en ik wil dat je het hoort!" "Oke. Wanneer spreken we af?" "Kom vanmiddag al, als je wilt." "Dat is goed, ga nu maar weer naar je normale vrienden." Aurora nam afscheid van Valentia en ging terug naar de school. De bel was al gegaan, en ze holde naar binnen. Daar zag ze Sanne. "Weet je zeker dat je niet naar het Willem Oranje college gaat?" Vroeg ze. Aurora werd een beetje pissig. Sanne wíst dat ze daar te slim voor was! "Waarom blíjf je daarover bezig?! Je weet dat dat niet gaat, hou er dan eindelijk eens over op! Ik vind het ook erg dat we niet bij elkaar komen, maar het gáát gewoon niet!" Aurora liep de klas snel in en ging op haar plaats zitten. Ze ontving al snel een briefje van Sanne.
We zagen je wel weglopen hoor, met dat enge mens uit de andere klas. Als je niet bij mij in de klas kunt, ga je zeker met gekken om. Haar naam is al net zo raar als de jouwe.
Aurora voelde dat ze kookte. En dát noemde zich haar beste vriendin! Ze besloot de verstandigste te zijn en schreef niet terug. Sanne was ook zó kinderachtig. Ze kregen hun taaltoetsen terug. Aurora keek op haar blaadje. Een tien. Ze zag dat Sanne een vijf had. Misschien dat ze nu eindelijk doorhad wat Aurora bedoelde, maar nee hoor, ze keek haar vuil aan en keek toen weer snel weg. Stom wicht. Aurora liep over het pad naar huis. Het was de laatste schooldag eigenlijk, en vanavond hadden ze de musical. Aurora had de hoofdrol, nog iets waar Sanne jaloers op was. Maar vandaag kon dat haar niets schelen. Valentia zou langskomen! Haar moeder keek op toen ze fluitend en zingend binnenkwam. "Wat ben jij vrolijk vandaag!" "Er komt iemand langs. Mag dat? Ze houdt ook van de muziek die ik de laatste tijd vaak luister." Haar moeder keek bedenkelijk. Ze hield ook niet van die muziek. Maar haar dochter mocht zelf kiezen, dus glimlachte ze. "Natuurlijk mag dat. Ik hoop dat jullie het leuk hebben." "Bedankt mam!" Aurora liep naar boven en luisterde naar het liedje waarvan ze de tekst in haar agenda had gekrast. Ze zette de computer aan en logde in op msn. Ze zag haar msnnaam. Het was haar naam, in breezertaal geschreven en met daarachter de tekst van de nieuwste hit. Aurora drukte op de backstage toets, en veranderde de naam. Meteen verscheen er iemand op haar scherm. Sanne.
Sanne zegt:
Zo, ga je je naam nu ook nog veranderen?
Sanne zegt:
Je bent echt erg
Aurora zuchtte. Ze voelde zich hier niet gemakkelijk bij.
Aurora...Life is silent, as it tears me apart zegt:
Ik vind dit gewoon mooier dan wat ik eerst had.
Aurora...Life is silent, as it tears me apart zegt:
Ik ben toch nog steeds dezelfde persoon, dus wat maakt het uit?
Sanne zegt:
Nee, je bent veranderd van normaal in eng en vies
Aurora...Life is silent as it tears me apart zegt:
Volgens mij hebben wij hele andere meningen over wat er eng en vies is, Sanne, ik dacht dat jij beter zou weten dan kinderachtig te zijn.
Aurora drukte op de blokkeerknop. Zo, die had ze eens de waarheid gezegd. Ze hoorde beneden de bel gaan, rende naar beneden en deed open. Valentia stond voor de deur.
Aurora pakte haar musicalboekje. Ze keek ernaar en zuchtte. "Ik moet vanavond zingen, ik heb een hoofdrol. Maar ik weet niet of ik wel durf, voor al die mensen." "Dan oefenen we! Ik heb ook een hoofdrol, omdat de leraar vindt dat ik mooi zing. De anderen kunnen mijn bloed nu wel drinken. Kom op, dit liedje lijkt me mooi. Zing het voor me." Aurora zuchtte, en haalde diep adem.
Ik wou dat ik kon zijn, wie ik ben diep vanbinnen
Maar iedereen doet me pijn, hun beledigende zinnen
O, wie ik graag wil zijn,
Dat zou mezelf zijn
Valentia klapte toen het lied uit was. "Mooi gezongen! Ik wed vast dat je het goed doet vanavond. Ik moet ook vanavond zingen, en ik ben nu al zenuwachtig." "Zing dan ook! Voor mij! Het helpt echt goed en het maakt je minder zenuwachtig." Valentia lachte. "Oke dan maar." Ook zij zong zo mooi als ze dacht te kunnen, en het klonk geweldig. "Erg mooi," zei Aurora sprakeloos. "Maar zo klink jij ook hoor!" Aurora kon dat helaas niet geloven. Die middag was geweldig. Ze deden vanalles, acteerden zelfs om te kijken of ze het konden. Alles ging goed, alleen moesten ze vaak nogal lachen. En toen moest Valentia weg. "Het was echt geweldig. Ik zie je vanavond, veel succes!" En toen was Aurora alleen. Met de zenuwen.
Die avond aan tafel viel er met Aurora geen gesprek te voeren. Ze zweeg, van de zenuwen, en van de angst. Want wat zouden Sanne en de anderen doen, nu ze het wisten? Want de anderen waren altijd al jaloers op haar geweest vanwege de hoofdrol, maar Sanne was populair en daarom deden ze haar niets. Maar nu zou Sanne aan de verkeerde kant staan. Hún kant. En Aurora kon niets anders dan zich verschrikkelijke zorgen maken. Want wat zou er gebeuren nu ze haar beschermer kwijt was? Ze hoopte maar dat ze in ieder geval goed zong vanavond, als dat al niet werd verhinderd. Opeens werd ze uit haar bezorgde gedachten gewekt. "Aurora, wat is er?" Aurora antwoordde niet. Dat deed haar vader al voor haar. "Ach, dat zijn de zenuwen gewoon, is het niet schat?" Aurora zuchtte en stond op. "Ja pap." Ze liep naar boven om zich klaar te maken. Omkleden moest ze op school doen. Ze pakte haar boekje, controleerde of haar stem nog werkte en rende naar beneden. "Dag pap, dag mam, ik ga! Ik zie jullie vanavond!"
Eenmaal bij school angekomen werd ze bang. Zouden ze iets met haar doen? Zodra ze naar binnen liep, voelde ze een hand op haar schouder. "Waar denk jij heen te gaan?" Sanne. Aurora zweeg. "Praat! Of ben je daar ook al te arrogant voor!" Aurora werd kwaad. "O, dus nu ben ik arrogant, omdat ik niet naar jouw school kan, noch jij naar de mijne?! Ik dacht dat jij een vriendin was Sanne, dat jij beter wist dan-" "Zwijg! Ik luister niet langer naar jou, jíj liet mij in de steek, niet andersom!" Ze knipte met haar vingers en op dat moment wist Aurora dat ze hier niet uit kon ontsnappen. Het was alsof de duivel zijn demonen bij elkaar riep, klaar om een volgend slachtoffer in zich op te nemen, voor altijd ongelukkig te maken. Sanne was de duivel. Aurora was het slachtoffer. En ja, van alle kanten kwamen de meelopers uit de klas aanrennen, zij waren de demonen, klaar om alles te doen wat hun meester hen opdroeg. En even later voelde Aurora een klap op haar hoofd en werd haar gezichtsbeeld net zo duister als de avond, opgeslokt in de leegte van het hart van de duivel.
Aurora opende langzaam haar ogen, kijkend of het wel veilig was om ze te openen. Toen ze zeker wist dat ze alleen was, keek ze om zich heen. Ze zat vast aan een boom, onmogelijk kon ze loskomen. Naast haar lag een briefje.
Nu hebben we je, vuile verrader!
Mooi dat je nu te laat komt, nu zal ik de rol helaas toch moeten overnemen....
Aurora knipperde driftig haar tranen weg. Gemeen kreng! Sanne wilde gewoon háár rol overnemen. Ze kon niet geloven dat een mens kon bestaan uit zoveel haat, en zo weinig repect en liefde. Sanne had er natuurlijk niet op gerekend dat Aurora altijd haar zakmes bij zich had. Evenmin had ze erop gerekend dat dit zwakke touwen waren. Na een paar minuten snijden was Aurora los. Ze pakte het briefje en rende naar school. Ze mocht absoluut niet te laat komen! Ze rende terug naar school, wat een heel eind weg bleek, duwde ongeduldig de deur open en stormde naar binnen. De leraar lachte. "Ah, Aurora, ik wist dat je op tijd zou komen." Zijn ogen glommen van plezier. "Waarom zo laat, meisje?" Aurora besefte dat ze niet kon bewijzen wat Sanne gedaan had, evenmin de medewerking van de andere meisjes. "Ik was zo moe dat ik thuis ging slapen, en toen heb ik te lang doorgeslapen," loog ze klakkeloos. Maar goed dat ze zo goed kon acteren.
"Maakt niets uit, ga je maar snel klaar maken. In de klas is al iemand aanwezig om je voldoende op te maken." Aurora rende snel naar het lokaal waar ze normaal les hadden, maar ving Sanne's blik wel op. Aurora had voldoende moed om die blik te weerkaatsen, alvorens ze snel het lokaal binnengleed. Ze zag dat er inderdaad iemand zat. Ze glimlachte en Aurora zuchtte opgelucht. Gelukkig was het niet iemand van de meisjes, want dan was ze heel wat slechter afgeweest. De vrouw maakte haar snel op en Aurora liep naar een leeg lokaal om zich om te kleden. Maar waar waren haar kleren? Ze zocht overal, en ging uiteindelijk naar haar leraar. "Meneer, ik kan mijn kleren nergens vinden. Ze liggen niet in het lokaal en ook niet in het lokaal waren ze horen te liggen." Hij keek haar aan. "Maar dat moet, Sanne heeft ze daar neergelegd. Ze bood het zelf aan." Aurora schrok. Nu wist ze al meteen wat er met de kleren was gebeurd. "Ik zoek nog wel snel verder, meneer." Ze wendde haar hoofd af en liep weg. Ze hoorde een groepje meiden lachen. Ze besteedde er geen aandacht aan. Ze wilde huilen, en vanbinnen deed ze dat, maar ze liet niets merken. Ze liep de wc's in, van plan om het hokje op slot te draaien zodat ze niet kon worden lastiggevallen, en daar dan nadenken. Echter, toen ze de wc's binnenliep zag ze iets heel anders.
Daar, op de deur van een van de toiletten hing een briefje. Aurora's maag draaide om toen ze het las. Snel opende ze de deur en zag dat ze te laat was. De jurk die ze aan had gemoeten zat vast in de afvoer van het toilet, en zou onmogelijk nog los kunnen komen. Aurora trok eraan, en na tien minuten trekken had ze het ding los. Maar het had alsnog geen zin. Het kledingstuk was drijfnat, en ze had geen tijd meer om het te drogen. Dat was het dan, dacht ze. Ik kan niet meer meedoen. Ze bracht de jurk naar haar leraar. "Menee, hij zat vast in het toilet. Ik weet niet wie dat heeft gedaan, maar ik kan zo niet meedoen." De leraar keek bedenkelijk. "Maar dat is niet de jurk die ik voor jou had uitgezocht. Die jurk is voor een ander meisje, die nu haar musical speelt. Dat meisje met het zwarte haar...Hoe heette ze nu?" Aurora's hart sloeg een slag over. "Valentia! Is dat háár jurk?! Maar dan kan ze die niet aan! O, hoe vreselijk gemeen! Zij mag mijn jurk lenen, meneer. We kunnen hem delen." "Dat is goed, als je maar op tijd bent." Aurora knikte en rende naar voren, naar het podium. Ze zag dat iemand haar been uitstak, maar ze sprong er gewoon overheen. Iemand greep haar bij haar schouders. Aurora draaide zich om kaatste een felle blik terug. "Laat me los," zei ze kalm. "Richt je woede liever op het toilet, en als je dat toch zo'n fijne verstopplek vindt, stop je hoofd er dan ook maar vast in." Woedend liep ze door en hoorde Valentia zingen. Ze blies iedereen weg met de muziek, de klanken die uit haar keel kwamen. Aurora bleef als betoverd staan luisteren, totdat het over was en Valentia van het podium afkwam. Aurora stapte op haar af, benieuwd naar haar reactie.
Life is silent as it tears me apart,
everyone hated me right from the start.
I want to be free, now everyone can see,
how fucked up our world is.
De tekst was mooi geschreven, vond Aurora, de muziek klonk mooier dan die dreunen die je kreeg bij rap. En de stem van de zangeres was de mooiste die zij ooit had gehoord. Ze probeerde haar stem ook zo te krijgen, stiekem. Ze deed snel haar agenda dicht toen bleek dat haar beste vriendin ook klaar was. Ze durfde het zelfs haar niet te vertellen. Vriendinnen waren verradelijk. Haar vriendin, met de gewone naam Sanne, gaf haar een briefje.
Heb je al gekozen naar welke school je gaat? Je komt toch wel bij mij op school?
Aurora zuchtte. Het ging weer over de middelbare school. Sanne wist dondersgoed dat Aurora te slim was om het niveau te doen dat zij ging doen, maar ze blééf maar proberen om haar over te halen. Aurora besloot om haar terug te schrijven, nu meteen.
Sanne, het spijt me heel erg, maar ik kan niet naar de school waar jij heen gaat. Ik moet een hoger niveau doen van de leraar, en ik denk ook dat dat beter is.
Ze gaf het briefje snel aan Sanne en keek uit het raam. En toen ging de bel, en ze rende naar buiten. Ze had gehoord dat er in de andere groep acht een meisje was dat ook van de donkere bands hield. Zij werd uitgelachen, maar misschien kon Aurora stiekem even met haar praten. Ze liep naar Sanne. "Sorry, maar ik kan deze pauze niet met jullie mee. Ik zou de juffrouw van de kleuterklas helpen." Dat deed ze wel vaker. "Geen probleem joh! We zien je later wel." Sanne liep weg. Gelukkig, daar was ze vanaf.
Aurora liep ongezien snel langs het groepje uit haar klas, en daar zag ze haar zitten. Aurora wist haar naam niet, maar liep op haar af. "Kom mee," zei ze, "Snel." Het meisje volgde haar een beetje angstig, en Aurora snapte dat ook wel. Ze gingen het plein helemaal af en Aurora ging het meisje voor in de bosjes. "Sorry dat ik zo op je afkwam, maar ik wil het ergens over hebben. Ik vind donkere bands ook mooi, maar ik ben bang dat ze me uitlachen." Het meisje keek haar een beetje raar aan. "Dus jij durft niet voor je eigen muzieksmaak uit te komen? Dat is wel heel erg! Misschien nog wel hopelozer dan ik..." Aurora had medelijden met het meisje. Zij kon er ook niets aan doen dat ze was zoals ze was. "Wat is je naam eigenlijk?" Vroeg Aurora. Het meisje keek haar een beetje angstig aan. "Valentia," zei ze zacht. "De stomste naam die er bestaat, hij is echt raar." "Ik heb ook geen gewone naam hoor. Ik ben Aurora." Het meisje lachte. "Toch vind ik jouw naam niet lelijk," zei ze. "Ik vind Valentia ook geen lelijke naam." Ze lachten nu allebei. Dat meisje was helemaal niet eng, zoals mensen vaak zeiden. Ze was heel aardig. Ze droeg zwarte kleren, en was, net als Aurora, helemaal niet lelijk. Haar haren waren zwart geverfd en nu pas viel het Aurora op hoe mooi ze dat vond. Toen keek ze om zich heen. Stik, ze zaten echt in de bosjes! "We zitten hier wel op een rare plek hé?" Zei Aurora. "Ja, ik denk dat we nu voortaan de bosjesmannen zijn." Weer moesten ze lachen. "Kom anders een keer bij mij langs!" Stelde Aurora voor, en ze besefte dat ze zich er helemaal niet voor schaamde. "Ik heb net een leuke band ontdekt, en ik wil dat je het hoort!" "Oke. Wanneer spreken we af?" "Kom vanmiddag al, als je wilt." "Dat is goed, ga nu maar weer naar je normale vrienden." Aurora nam afscheid van Valentia en ging terug naar de school. De bel was al gegaan, en ze holde naar binnen. Daar zag ze Sanne. "Weet je zeker dat je niet naar het Willem Oranje college gaat?" Vroeg ze. Aurora werd een beetje pissig. Sanne wíst dat ze daar te slim voor was! "Waarom blíjf je daarover bezig?! Je weet dat dat niet gaat, hou er dan eindelijk eens over op! Ik vind het ook erg dat we niet bij elkaar komen, maar het gáát gewoon niet!" Aurora liep de klas snel in en ging op haar plaats zitten. Ze ontving al snel een briefje van Sanne.
We zagen je wel weglopen hoor, met dat enge mens uit de andere klas. Als je niet bij mij in de klas kunt, ga je zeker met gekken om. Haar naam is al net zo raar als de jouwe.
Aurora voelde dat ze kookte. En dát noemde zich haar beste vriendin! Ze besloot de verstandigste te zijn en schreef niet terug. Sanne was ook zó kinderachtig. Ze kregen hun taaltoetsen terug. Aurora keek op haar blaadje. Een tien. Ze zag dat Sanne een vijf had. Misschien dat ze nu eindelijk doorhad wat Aurora bedoelde, maar nee hoor, ze keek haar vuil aan en keek toen weer snel weg. Stom wicht. Aurora liep over het pad naar huis. Het was de laatste schooldag eigenlijk, en vanavond hadden ze de musical. Aurora had de hoofdrol, nog iets waar Sanne jaloers op was. Maar vandaag kon dat haar niets schelen. Valentia zou langskomen! Haar moeder keek op toen ze fluitend en zingend binnenkwam. "Wat ben jij vrolijk vandaag!" "Er komt iemand langs. Mag dat? Ze houdt ook van de muziek die ik de laatste tijd vaak luister." Haar moeder keek bedenkelijk. Ze hield ook niet van die muziek. Maar haar dochter mocht zelf kiezen, dus glimlachte ze. "Natuurlijk mag dat. Ik hoop dat jullie het leuk hebben." "Bedankt mam!" Aurora liep naar boven en luisterde naar het liedje waarvan ze de tekst in haar agenda had gekrast. Ze zette de computer aan en logde in op msn. Ze zag haar msnnaam. Het was haar naam, in breezertaal geschreven en met daarachter de tekst van de nieuwste hit. Aurora drukte op de backstage toets, en veranderde de naam. Meteen verscheen er iemand op haar scherm. Sanne.
Sanne zegt:
Zo, ga je je naam nu ook nog veranderen?
Sanne zegt:
Je bent echt erg
Aurora zuchtte. Ze voelde zich hier niet gemakkelijk bij.
Aurora...Life is silent, as it tears me apart zegt:
Ik vind dit gewoon mooier dan wat ik eerst had.
Aurora...Life is silent, as it tears me apart zegt:
Ik ben toch nog steeds dezelfde persoon, dus wat maakt het uit?
Sanne zegt:
Nee, je bent veranderd van normaal in eng en vies
Aurora...Life is silent as it tears me apart zegt:
Volgens mij hebben wij hele andere meningen over wat er eng en vies is, Sanne, ik dacht dat jij beter zou weten dan kinderachtig te zijn.
Aurora drukte op de blokkeerknop. Zo, die had ze eens de waarheid gezegd. Ze hoorde beneden de bel gaan, rende naar beneden en deed open. Valentia stond voor de deur.
Aurora pakte haar musicalboekje. Ze keek ernaar en zuchtte. "Ik moet vanavond zingen, ik heb een hoofdrol. Maar ik weet niet of ik wel durf, voor al die mensen." "Dan oefenen we! Ik heb ook een hoofdrol, omdat de leraar vindt dat ik mooi zing. De anderen kunnen mijn bloed nu wel drinken. Kom op, dit liedje lijkt me mooi. Zing het voor me." Aurora zuchtte, en haalde diep adem.
Ik wou dat ik kon zijn, wie ik ben diep vanbinnen
Maar iedereen doet me pijn, hun beledigende zinnen
O, wie ik graag wil zijn,
Dat zou mezelf zijn
Valentia klapte toen het lied uit was. "Mooi gezongen! Ik wed vast dat je het goed doet vanavond. Ik moet ook vanavond zingen, en ik ben nu al zenuwachtig." "Zing dan ook! Voor mij! Het helpt echt goed en het maakt je minder zenuwachtig." Valentia lachte. "Oke dan maar." Ook zij zong zo mooi als ze dacht te kunnen, en het klonk geweldig. "Erg mooi," zei Aurora sprakeloos. "Maar zo klink jij ook hoor!" Aurora kon dat helaas niet geloven. Die middag was geweldig. Ze deden vanalles, acteerden zelfs om te kijken of ze het konden. Alles ging goed, alleen moesten ze vaak nogal lachen. En toen moest Valentia weg. "Het was echt geweldig. Ik zie je vanavond, veel succes!" En toen was Aurora alleen. Met de zenuwen.
Die avond aan tafel viel er met Aurora geen gesprek te voeren. Ze zweeg, van de zenuwen, en van de angst. Want wat zouden Sanne en de anderen doen, nu ze het wisten? Want de anderen waren altijd al jaloers op haar geweest vanwege de hoofdrol, maar Sanne was populair en daarom deden ze haar niets. Maar nu zou Sanne aan de verkeerde kant staan. Hún kant. En Aurora kon niets anders dan zich verschrikkelijke zorgen maken. Want wat zou er gebeuren nu ze haar beschermer kwijt was? Ze hoopte maar dat ze in ieder geval goed zong vanavond, als dat al niet werd verhinderd. Opeens werd ze uit haar bezorgde gedachten gewekt. "Aurora, wat is er?" Aurora antwoordde niet. Dat deed haar vader al voor haar. "Ach, dat zijn de zenuwen gewoon, is het niet schat?" Aurora zuchtte en stond op. "Ja pap." Ze liep naar boven om zich klaar te maken. Omkleden moest ze op school doen. Ze pakte haar boekje, controleerde of haar stem nog werkte en rende naar beneden. "Dag pap, dag mam, ik ga! Ik zie jullie vanavond!"
Eenmaal bij school angekomen werd ze bang. Zouden ze iets met haar doen? Zodra ze naar binnen liep, voelde ze een hand op haar schouder. "Waar denk jij heen te gaan?" Sanne. Aurora zweeg. "Praat! Of ben je daar ook al te arrogant voor!" Aurora werd kwaad. "O, dus nu ben ik arrogant, omdat ik niet naar jouw school kan, noch jij naar de mijne?! Ik dacht dat jij een vriendin was Sanne, dat jij beter wist dan-" "Zwijg! Ik luister niet langer naar jou, jíj liet mij in de steek, niet andersom!" Ze knipte met haar vingers en op dat moment wist Aurora dat ze hier niet uit kon ontsnappen. Het was alsof de duivel zijn demonen bij elkaar riep, klaar om een volgend slachtoffer in zich op te nemen, voor altijd ongelukkig te maken. Sanne was de duivel. Aurora was het slachtoffer. En ja, van alle kanten kwamen de meelopers uit de klas aanrennen, zij waren de demonen, klaar om alles te doen wat hun meester hen opdroeg. En even later voelde Aurora een klap op haar hoofd en werd haar gezichtsbeeld net zo duister als de avond, opgeslokt in de leegte van het hart van de duivel.
Aurora opende langzaam haar ogen, kijkend of het wel veilig was om ze te openen. Toen ze zeker wist dat ze alleen was, keek ze om zich heen. Ze zat vast aan een boom, onmogelijk kon ze loskomen. Naast haar lag een briefje.
Nu hebben we je, vuile verrader!
Mooi dat je nu te laat komt, nu zal ik de rol helaas toch moeten overnemen....
Aurora knipperde driftig haar tranen weg. Gemeen kreng! Sanne wilde gewoon háár rol overnemen. Ze kon niet geloven dat een mens kon bestaan uit zoveel haat, en zo weinig repect en liefde. Sanne had er natuurlijk niet op gerekend dat Aurora altijd haar zakmes bij zich had. Evenmin had ze erop gerekend dat dit zwakke touwen waren. Na een paar minuten snijden was Aurora los. Ze pakte het briefje en rende naar school. Ze mocht absoluut niet te laat komen! Ze rende terug naar school, wat een heel eind weg bleek, duwde ongeduldig de deur open en stormde naar binnen. De leraar lachte. "Ah, Aurora, ik wist dat je op tijd zou komen." Zijn ogen glommen van plezier. "Waarom zo laat, meisje?" Aurora besefte dat ze niet kon bewijzen wat Sanne gedaan had, evenmin de medewerking van de andere meisjes. "Ik was zo moe dat ik thuis ging slapen, en toen heb ik te lang doorgeslapen," loog ze klakkeloos. Maar goed dat ze zo goed kon acteren.
"Maakt niets uit, ga je maar snel klaar maken. In de klas is al iemand aanwezig om je voldoende op te maken." Aurora rende snel naar het lokaal waar ze normaal les hadden, maar ving Sanne's blik wel op. Aurora had voldoende moed om die blik te weerkaatsen, alvorens ze snel het lokaal binnengleed. Ze zag dat er inderdaad iemand zat. Ze glimlachte en Aurora zuchtte opgelucht. Gelukkig was het niet iemand van de meisjes, want dan was ze heel wat slechter afgeweest. De vrouw maakte haar snel op en Aurora liep naar een leeg lokaal om zich om te kleden. Maar waar waren haar kleren? Ze zocht overal, en ging uiteindelijk naar haar leraar. "Meneer, ik kan mijn kleren nergens vinden. Ze liggen niet in het lokaal en ook niet in het lokaal waren ze horen te liggen." Hij keek haar aan. "Maar dat moet, Sanne heeft ze daar neergelegd. Ze bood het zelf aan." Aurora schrok. Nu wist ze al meteen wat er met de kleren was gebeurd. "Ik zoek nog wel snel verder, meneer." Ze wendde haar hoofd af en liep weg. Ze hoorde een groepje meiden lachen. Ze besteedde er geen aandacht aan. Ze wilde huilen, en vanbinnen deed ze dat, maar ze liet niets merken. Ze liep de wc's in, van plan om het hokje op slot te draaien zodat ze niet kon worden lastiggevallen, en daar dan nadenken. Echter, toen ze de wc's binnenliep zag ze iets heel anders.
Daar, op de deur van een van de toiletten hing een briefje. Aurora's maag draaide om toen ze het las. Snel opende ze de deur en zag dat ze te laat was. De jurk die ze aan had gemoeten zat vast in de afvoer van het toilet, en zou onmogelijk nog los kunnen komen. Aurora trok eraan, en na tien minuten trekken had ze het ding los. Maar het had alsnog geen zin. Het kledingstuk was drijfnat, en ze had geen tijd meer om het te drogen. Dat was het dan, dacht ze. Ik kan niet meer meedoen. Ze bracht de jurk naar haar leraar. "Menee, hij zat vast in het toilet. Ik weet niet wie dat heeft gedaan, maar ik kan zo niet meedoen." De leraar keek bedenkelijk. "Maar dat is niet de jurk die ik voor jou had uitgezocht. Die jurk is voor een ander meisje, die nu haar musical speelt. Dat meisje met het zwarte haar...Hoe heette ze nu?" Aurora's hart sloeg een slag over. "Valentia! Is dat háár jurk?! Maar dan kan ze die niet aan! O, hoe vreselijk gemeen! Zij mag mijn jurk lenen, meneer. We kunnen hem delen." "Dat is goed, als je maar op tijd bent." Aurora knikte en rende naar voren, naar het podium. Ze zag dat iemand haar been uitstak, maar ze sprong er gewoon overheen. Iemand greep haar bij haar schouders. Aurora draaide zich om kaatste een felle blik terug. "Laat me los," zei ze kalm. "Richt je woede liever op het toilet, en als je dat toch zo'n fijne verstopplek vindt, stop je hoofd er dan ook maar vast in." Woedend liep ze door en hoorde Valentia zingen. Ze blies iedereen weg met de muziek, de klanken die uit haar keel kwamen. Aurora bleef als betoverd staan luisteren, totdat het over was en Valentia van het podium afkwam. Aurora stapte op haar af, benieuwd naar haar reactie.
