Fantasy verhalen

[Luna]

Hier kun je je Fantasy verhalen met iedereen delen! Verhalen die zelf hebt gemaakt.

[Newn]

Okee, note: Dit verhaal is niet geweldig, not boeiend at all, maar ik was ziek, verveelde me, dus ik moest iets te doen hebben. ^_^"
Okee, dan hier het verhaal ^^"

Titelloos.
‘Godver, wie heeft mijn ketting gejat?!’
‘Geen idee, vraag maar aan je geestenvriendjes, die weten het vast!’
Haha. Wat zijn we weer grappig. Dat soort dingen zeggen ze nou altijd. En waarom? Geen idee.
Misschien omdat we die ene keer… Daar wil ik het niet eens over hebben, dat was té weird.
Sinds toen ben ik de ‘outsider’ van de familie, het buitenbeentje.
Ik ben anders.
Ik ben Naem Honai Alcelanth. Gewoon Naem dus. Hoe ik aan die naam kom? Joost mag het weten. Nee, dat mag Joost helemaal niet. Ik heb een hekel aan Joost.
Hij is mijn oudere broer. Hij kan alles beter, hij is echt het lievelingetje. Hij is intelligent, humoristisch, knap, en heeft het lijf van een olympisch atleet!
Hij is echt het tegenovergestelde van mij..
Hij: Blond, blauwe ogen, gespierd, gebruind.
Ik: Zwart haar, grijze ogen, mager, bleek (Wit!)
Hij: Veel vrienden, topsporter, overal erg aanwezig
Ik: Beetje paranoïde, dromer, ver weg met m’n gedachten.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Daar komt trouwens nog bij dat ik gothic ben. Ik word gezien als ‘heks’. Stiekem ben ik er nog trots op ook.
Ik ben in ieder geval iets, ik háát meelopers. En de rest van de wereld.
De enige die ik niet haat is Reath. Hij zegt dat hij geen achternaam heeft.
Mij best. We zijn geen stel ofzo, We lijken gewoon veel op elkaar.
We zijn mekaars enige vriend. Reath leeft op straat. Af en toe leven we er samen.
Dan kunnen we elkaar alles over onszelf vertellen. Dat lucht op, weet je. Als je ergens mee zit, en je vertelt hoe je je voelt. Reath begrijpt mij. Ik begrijp Reath. Het is op de een of andere manier wel goed dat hij op straat leeft, en ik thuis heel erg in de gaten word gehouden. Anders waren we allang diep in de shit geraakt. Één keer hebben we samen, toen mijn ouders er niet waren, bij mij thuis geesten opgeroepen. Je weet wel, glaasje draaien, die shit. In het begin was het allemaal wel humor, tot het echt bleek te werken…
Alles van glas (inclusief de ramen, écht alles) sprong kapot. Dus ook het glas wat ik op dat moment in mijn handen had. M’n hele handen naar de tering, Ouders pissed, alles kapot…
Dat was twee keer glaasje draaien tegelijkertijd voor mij:
De eerste en de laatste keer.

Ik keek op mijn horloge. Bijna acht uur.
Ik moest echt gaan, maar niet zonder mijn ketting!
‘Waar is mijn ketting? Ik moet gaahaaan!’
‘Nou doe je nou alsof er iemand op je aan het wachten is, zusje’
‘Hou je bek, Joost’
Oh, hier was hij. In de… Wasmand?
Wat deed dat ding daar nou weer?
‘Ik heb hem, ben weg, doei!’
Ik kreeg een gebrom uit de huiskamer als antwoord.

‘Oké, als ik nu opschiet, kan ik nog even naar Reath. Daarna ga ik wel naar dat stomme feest.’ Zei ik tegen mezelf. Mijn rennen werd slenteren. Ik wist dat als ik aan kwam rennen, ik Reaths dolk in mijn maag als welkom zou krijgen. Hij is knap volwassen (Knap én volwassen, dacht ik bij mezelf… Ik schrok van die gedachte) voor zijn 15 jaar. Hij hield niet van indringers, en al helemaal niet als ze renden. Dan waren het of bendes, of politiemensen. Het straatleven is hard, weet je. Ik stapte zijn ‘straatpaleis’, zoals hij het zelf noemde, binnen. Voor ieder ander zou het gewoon een hoop opgestapeld, half in elkaar getimmerd hout met een paar golfplaten zijn. Maar voor iemand met Reaths hoeveelheid fantasie... Dat waardeerde ik wel, ik herkende het.

Zijn fantasie is een van de dingen die ik leuk (Niet leuk als ik leuk-leuk, ik heb het mezelf al zo vaak verteld..) aan hem vind. En zijn stem. Het past helemaal bij hem. Dromerig, maar ruw. Dat is Reath. Hij heeft geen verleden, geen familie, geen bezittingen. Het boeit me geen flikker. Hij is er, en dat is het belangrijkst. Meer heb ik niet nodig…
Ik liep door, en werd gelijk weer tegengehouden, door een grote, blonde jongen. ‘Ik kom voor Reath’ zei ik.
Hij knikte. ‘Loop maar door’ Ze deden het graag officieel, dan leek het net of ze rijk waren. Zo waren ze allemaal. Dromers, en op die manier de straat opgeflikkerd. Ik zou precies hetzelfde gedaan hebben, als mijn ouders er niet waren. Als ze er niet waren was ik hier echt wel gaan wonen…
Ik liep door naar Reaths ‘appartement’ Ik klopte op het stuk golfplaat en zette het aan de kant. ‘Reath?’ ‘Ja, hier! Loop maar verder, Nem’
Zo noemde hij mij altijd. Ik vond het best, ik vond het wel leuk klinken eigenlijk. Ik liep naar binnen en zag Reath, zittend op de grond, met een platte doos in zijn handen. ‘Eh.. Reath? Wat is dat?’ Ik wees naar de doos. ‘Oh, dit? Ik vond het op straat, moet je kijken!’ Ik liep naar hem toe, bekeek de doos. Er stonden allemaal vreemde tekens op, en druppels van iets dat ooit waarschijnlijk bloed geweest was, aan de kleur te zien.
Ik keek Reath aan. ‘Waar heb je dit gevonden?’ ‘Op straat, dat zei ik je toch?’ zei hij nijdig. Ik zag de groenige gloed in zijn ogen net niet. ‘Euh.. Ok, als jij het zegt..’ ‘Geloof je me niet ofzo?’ Dezelfde nijdigheid, met een soort van lagere ondertoon in zijn stem. Ik keek hem met grote ogen aan, en ik wist dat ik hem maar beter gelijk kon geven. ‘Nee, ik geloof je!’ ‘Jaja.. Ik jou niet.’ ‘Nou, leuk is dat!’ Ik bekeek de doos nog een keer, en liep toen weg. Ik hoorde Reath op de deachtergrond grommen

Thuisgekomen rende ik gelijk door naar boven. Ik plofte op mijn bed en keek voor mezelf uit, ik probeerde nog steeds te begrijpen waarom Reath zo raar tegen me deed. Ik snapte het echt niet… Had het soms te maken met die doos? Ik keek echt teveel films. Zonder dat ik het merkte rolde er een traan over mijn wang. Waarom? Waarom deed hij zo? Mocht hij me niet meer? Dat kon ik me nog best voorstellen, eigenlijk… Ok, nou moest ik toch echt even normaal gaan doen. Reath had vast een goede reden om zo te doen, het was vast niet zijn schuld, of die van mij. Ik geloofde mezelf niet helemaal.

Ik pakte mijn schrift, waar ik normaal verhalen in schreef. Ik pakte de eerste de beste bladzijde en schreef mijn gedachten op. Het resultaat? Twee bladzijden vol met: “Het is wel mijn schuld”. Ik stond op, veegde de tranen uit mijn ogen en rende naar beneden. Onderweg flikkerde ik nog een keer van de trap, maar dat kon me niks schelen. Dat mijn hoofd nu bloedde al helemaal niet. Ik rende, rende en bleef rennen. Ik rende door de straten, knalde zo nu en dan tegen iemand op,
maar bleef rennen. Ondertussen liepen de tranen over mijn wangen. Ik rende net zolang tot ik op een plek stond die ik helemaal niet herkende. Daar merkte ik pas dat ik bloedde. ‘Shittt…’ Ik plofte op het gras, en voelde aan de wond. Tering, die was groot.. En het bloedde flink. Ik hoopte maar dat het niet ging ontsteken.
Ik keek om me heen, ik herkende het echt niet. Ik haalde mijn schouders op, begon maar gewoon terug te lopen, kijken of ik iets herkende. Ik hoorde een geluid achter me. Ik keek om, maar ik zag niks. Ik haalde mijn schouders op, liep verder.
Toen hoorde ik het geluid weer. Dit keer stond er wel iemand achter me, ik voelde het. Ik keek om, recht in de ogen van Reath. Er zat een rode waas overheen. Dit voelde niet goed, ik wist dat ik weg moest. Maar ik kon het niet. Ik moest Reath helpen. Ik keek hem aan, negeerde de rode waas en vroeg hem wat hij hier deed. Hij mompelde iets. Ik keek hem doordringend aan. ‘Was het mijn schuld, vanmiddag? Ik snapte er niks van, je deed zo raar..’ Hij gromde, grijnsde toen. Ik schrok.
‘Ehh... Reath?’ ‘Ja, lieve Nem.. Kom hier, laat me je kussen..’ Hij boog zich naar mijn nek toe. Ik wist dat ik dit niet zou overleven. Dat ik morgen dood wakker zou worden… Mijn laatste gedachten stierven weg, alles werd zwart...

[Luna]

Jij kunt wel goed schrijven!

[Morgan Hope]

Dat is echt gewoon hatstikke goed hoor!!

[Fallen Angel]

Woow mooi verhaal!

[Newn]

Hehehee.. Dank jullie wel, ofzo? ^_^"
Ik zat te twijfelen of ik wel door moest gaan met schrijven, omdat ouders (-_-) enzo.. Maar aangezien jullie het wél goed vinden, komt er binnenkort waarschijnlijk een nieuwe, als ik genoeg tijd heb..

Thanks again =)

[Fallen Angel]

Jaa! Kijk er nu al naar uit!

[Luna]

Ik ook! Je kunt kei goed schrijven!!

[Newn]

Aaargh! Al die aandacht! *wenst al soort van dat ze het verhaal nooit gepost had '* (Ik kan niet zo goed tegen aandacht enzo ^^")

[Luna]

Hehe. Komt ervan als je goed schrijft. Maar daarvoor moet je vooral niet stoppen.

[Newn]

Okee, ik ben bezig met een nieuw verhaal, aangezien ik nu wel genoeg tijd heb (Enkel gekneusd, beetje jammer >_<)
Ik kan jullie wel alvast een beetje laten weten waar het over gaat *Wink, wink*
Maar dat doe ik lekker niehieeeet xD
Oei, niet zo lullig doen, Newntjetje!
Ja, laat maar dus.
Het heeft in ieder geval met een bandje te maken, dat kan ik jullie wel vast verklappen

[Luna]

Oeh.. Das gemeen!
Bandje? Of band? Jongen/meisje het verhaal? ;D

[Newn]

In het begin is het een bandje dat uitgroeit tot een band, en er spelen vier jongens en één meisje in. Meer zeg ik niet =X

[Luna]

Aahh.. Wanner issie af dan? ;D

[Newn]

Ja, dat weet ik lekker van tevoren Niet dus.
0=)

[Morgan Hope]

is ie al bijna klaar???

[Nikks]

Zooo goed! Ik verheug me op het volgende verhaal.

[Fallen Angel]

ik ook

[Newn]

Sorry sorry sorry, 't kan nog wel even gaan duren voordat ik een nieuwe post, ik moet me meer in gaan zetten voor school ofzo! =S Mjah, in de kerstvakantie moet et lukken om iig iets erbij te schrijven..

[Luna]

Yes! Go Newn, go newn! Rot op school, rot op! ;D

[Morgan Hope]

haha,nou newn ik denk dat het je wel gaat lukken hoor doe je best.

[Newn]

Okee, dis niet 'het' verhaal, tussendoortje, zeg maar.
Enjoy, if it's possible.

Dagboek van het abnormale

Hey. Ik ben Katinka. Kat, voor vrienden. –Bedenk me net dat ik die niet heb. Noem me maar gewoon Kat.- Ik spoor niet. Kan ik niks aan doen. Ik ben een freak, d’r zit iets fout in m’n hersenen waardoor ik dingen anders opvat dan ‘normale’ mensen. Allemaal de schuld van mijn ouders. Sinds mijn vader zelfmoord pleegde, is m’n moeder depressief, en doordat ik constant voor mezelf moet zorgen – ik heb een broer, maar die is geëmigreerd- knapte er iets in mijn hersenen waardoor ik niet meer normaal kan nadenken.
En dit is mijn dagboek. Nouja, een paar bladzijden eruit dan.

Vrijdag.

Half vijf. Ik liep naar huis, lange dag ‘school’ gehad, moe, hongerig. Ik was zó moe, dat ik alles om me heen vergat en droomde –per ongeluk- weg. Ik bleef wel doorlopen, vergat dat dat samen niet gaat.
Nou mag je drie keer raden, jaja: Ik liep tegen een lantaarnpaal op. Goed zo, Kat. Me toch maar verontschuldigd tegenover die lantaarnpaal, doorgelopen. Een vrouw tikte me aan, vroeg of ik net tegen haar praatte. “Nee, ik had het tegen de lantaarnpaal.” Vond ze raar. Als ik tegen haar aan zou lopen, zou ik me toch ook verontschuldigen?
Gelukkig liep ik niet tegen haar aan. Ze heeft een bontjas. Moordenares.

Zaterdag.

M’n moeder is weer eens geflipt.
Zelf macaroni koken.
Gatverdamme. Heb alle macaroni aan de koeien in het weiland gevoerd. Vond de boer niet leuk. Heb voor hem ook maar een patatje gehaald.
Tsjah. Dat is het leven.
Maar toch, er klopte iets niet. Ik voelde het. Als ik iets voel, dan gebeurt het ook. Ik ben een freak. En helderziend, toevallig. Ik ben sterker dan de rest van de wereld, alleen willen ze dat niet zien. Dus ben ik de dupe. Ik ben de freak, met de depressieve moeder en de dode vader. Ik ben naamloos. Ik heet Kat, toevallig. Weetje, ik zou het liefst van de daken roepen dat ‘anders’ niet gelijk ‘freak’ is. En dat ik een naam heb.
Maar dat doe ik niet.

Zondag.

Okee. M’n moeder begint nu wel eng te worden. Ze belde me op dat ze ‘daar’ nog langer blijft. ‘Daar’ als in het depressieve-mensen-praatgroep-hotel. Is ze niet goed in d’r hoofd ofzo? Heeft ze een nieuwe man gevonden daar?

Diezelfde zondag, ’s avonds laat.

IK WIST HET! IKWISTHETIKWISTHETIKWISTHET!
Hoe DURFT ze?! Ze gaat mijn vader vervangen! Ze heeft ‘gewoon een vriend’ meegevraagd, om bij ons te blijven slapen. Wedden dat ze hem daar heeft ontmoet? Ik mag hem nu al niet. Het feit dat hij denkt mijn vader te kunnen zijn alleen al maakt hem een klootzak.
Hij is vast zo’n persoon die niet-vegetarisch is, bont draagt, gemeen is, mij gaat slaan en uiteindelijk ook zelfmoord gaat plegen waardoor mijn moeder nog zieker wordt dan ze al is, uiteindelijk OOK doodgaat en mij alleen achterlaat, waardoor ik alleen maar slecht kan worden en uiteindelijk als wraak de wereld ga overnemen.

Het wordt tijd voor m’n medicijn. Ik ga doordraven.

Maandag.

Bij dezen wil ik even de persoon die muziek uitgevonden heeft heel hartelijk bedanken. M’n volume op vol, flinke metal erin, de hele dag geheadbangt. Nergens aan hoeven denken, nergens op gelet. Toen ik ’s avonds beneden kwam lag de telefoon te piepen: Dertien nieuwe berichten. Mooi getal voor die telefoon, om te sterven. Heb hem uit het raam gegooid, de resten netjes in de kliko gelegd. Gezegd dat het me speet dat hij moest sterven, maar dat hij het er zelf naar gemaakt had.
Rust in vrede, Siemen. (De laatste s is weggekrast, hij heet Siemen. Toch jammer dat Siemen Siemen heette.)

Maandag, even later.

Ben ik een psychopaat?

Dinsdag

Jep, ik ben een psychopaat. Zelf besloten.
Verder was vandaag niks aan. Dooie boel hier, als ik m’n moeder niet steeds moet helpen of haar aan moet horen.

Woensdag

HIDE! Ze is thuis!
“Waar is de telefoon?!”
“In de kliko!” schreeuwde ik terug.
“Grappig hoor. Waar is de telefoon?”
“Dat was serieus!”

Ik hoorde gestamp naar boven, de badkamerdeur opengaan en dichtslaan. Daarna niks meer. Ben maar verder gaan computeren, we moeten allemaal wel eens onder de douche. En zij al helemaal. Ze stonk naar dat ‘hotel’. Of het was d’r luchtverfrisserparfum. Boeiend.

Donderdag.

Rest van de avond niets meer van haar gehoord. Ja, ik hoorde haar naar bed gaan, maar dat was het dan.
Toen ik wakker werd liep ik naar beneden, en ik vond een briefje op tafel.

Lieve Katinka,
Dit is mijn afscheidsbrief. Ik vertrek, voorgoed. Ik ga met John terug naar zijn geboorteland, Amerika. Ik ga daar een leven opbouwen. Je weet waar de verzekeringspapieren liggen. Ik zal je elke maand geld sturen voor eten.
Kus
Mama.

That was it, dat was alles! Ze vertrok voor goed uit mijn leven en schreef en briefje alsof ze boodschappen ging doen! Hoe kon ze dit nou doen..
Achja.
Zo’n groot deel van mijn leven was ze toch niet. Ze liep alleen maar in de weg.
Voor zover ze er was in ieder geval.
Ik grinnikte.
“Stom stukje papier.”
Mompelde erachteraan: “Vuile slet. Haar eigen dochter verlaten om een vent die..” De rest maakte ik niet af. Er stonden tranen in mijn ogen verdomme, TRANEN! Dit was de eerste keer dat ik huilde, sinds.. Ja, sinds mijn vader overleed eigenlijk. Dit kon gewoon niet. Ze was WEG!
De tien minuten die daarop volgden schreeuwde, krijste en gilde ik alle vloeken die ik kende.

Jep. Dat was ‘t. M’n leven duurde niet veel langer, misschien een dag of twee. Maar die dagen waren zo vreselijk, dat ik ze niet op durfde te schrijven.
Ze hebben me gevonden.
Na vijf dagen.
Niemand mist me.
Ik mis mij wel.
Ik ben de enige.
Niemand mist freaks, blijkbaar.

-x-
Kat.

[Luna]

Cool. ^_^

[Newn]

Vindje?
Ik vind et zelf eik maar bar slecht ^^""




...De personen in mijn verhalen gaan altijd dood, zie ik net O.o
Ik ben ook een freak! ^^

[Morgan Hope]

goed,stuk



p.s.IEDEREEN is een freak,ook al zeggen ze van niet.

[Newn]

Als iedereen een freak zou zijn, dan zou het fenomeen 'freak' niet eens bestaan, denk ik zo.

[Morgan Hope]

Dat is waar,maar de ene is gewoon meer freak als de ander tenminste dat denk ik (toch?nouja...)

[Fallen Angel]

Wou dat ik verhalen kon schrijven! (maja ik heb weer een tekenhand^^)

[Newn]

haha, verhalen schrijven kan iedereen eigenlijk wel. Alleen moet je de inspiratie hebben (boeken van Anne Rice zijn vrij inspiratievol, mijn eerste verhaal heb ik geschreven nadat ik een boek van haar had gelezen, zij is echt geweldig <3) en er tijd voor over hebben =P

[Mala virgo]

Ik ben er nu met een bezig. De toetsweek gaf ook veel inspiratie. Ook voor tekeningen trouwens alleen dan krijg je je leraar als demoon enzo.